This article argues, contra-Derrida, that Foucault does not essentialize or precomprehend the meaning of life or bio- in his writings on biopolitics. Instead, Foucault problematizes life and provokes genealogical questions about the meaning of modernity more broadly. In The Order of Things, the 1974-75 lecture course at the Collège de France, and Herculine Barbin, the monster is an important figure of the uncertain shape of modernity and its entangled problems (life, sex, madness, criminality, etc). Engaging Foucault’s monsters, I show that (...) the problematization of life is far from a “desire for a threshold,” à la Derrida. It is a spur to interrogating and critiquing thresholds, a fraught question mark where we have “something to do.” As Foucault puts it in “The Lives of Infamous Men,” it an ambiguous frontier where beings lived and died and they appear to us “because of an encounter with power which, in striking down a life and turning it to ashes, makes it emerge, like a flash [...]. (shrink)

If you retain your belief upon learning that a large number and percentage of your recognized epistemic superiors disagree with you, then what happens to the epistemic status of your belief? I investigate that theoretical question as well has the applied case of philosophical disagreement—especially disagreement regarding purely philosophical error theories, theories that do not have much empirical support and that reject large swaths of our most commonsensical beliefs. I argue that even if all those error theories are false, either (...) (a) the average philosopher’s true commonsensical beliefs are epistemically impoverished, or (b) a good portion of philosophy is bunk and philosophers should give up most of their error theories despite the fact that their supporting arguments are generally as good as or even better than other philosophical arguments. (shrink)

Those of us who take skepticism seriously typically have two relevant beliefs: (a) it’s plausible (even if false) that in order to know that I have hands I have to be able to epistemically neutralize, to some significant degree, some skeptical hypotheses, such as the brain-in-a-vat (BIV) one; and (b) it’s also plausible (even if false) that I can’t so neutralize those hypotheses. There is no reason for us to also think (c) that the BIV hypothesis, for instance, is plausible (...) or probably true. In order to take skepticism seriously it’s sufficient to hold (a) and (b); one need not hold (c). Indeed, philosophers who accept (a) and (b) never endorse (c). Show me a philosopher who suspects that he is a brain in a vat and I’ll show you someone who is deranged! That’s one thing that bothers undergraduates in philosophy. They object: why on earth do some philosophers take the BIV hypothesis to pose any threat at all to our beliefs given that those very same philosophers think that there’s no real chance that the BIV hypothesis is true? Sure, the BIV hypothesis is formally inconsistent with my belief that I have hands, so if the former is true then my belief is false. But so what? Why should that bare inconsistency matter so much? Is this strange attitude amongst philosophers the result of some logic fetish infecting the philosophical community? It is sometimes said that the skeptical hypotheses are not only inconsistent with our beliefs but are explanatory of our experiences, which is supposed to make them more of a threat. But students aren’t fooled: although the skeptical hypotheses may attempt to explain why our experience is as it is, it’s the kind of attempt appropriate for science fiction movies that are all special effects and virtually no plot. No one with any sense of reality will take the evil demon hypothesis to be even tenuously explanatory. (shrink)

A common kind of explanation in cognitive neuroscience might be called functiontheoretic: with some target cognitive capacity in view, the theorist hypothesizes that the system computes a well-defined function (in the mathematical sense) and explains how computing this function constitutes (in the system’s normal environment) the exercise of the cognitive capacity. Recently, proponents of the so-called ‘new mechanist’ approach in philosophy of science have argued that a model of a cognitive capacity is explanatory only to the extent that it reveals (...) the causal structure of the mechanism underlying the capacity. If they are right, then a cognitive model that resists a transparent mapping to known neural mechanisms fails to be explanatory. I argue that a functiontheoretic characterization of a cognitive capacity can be genuinely explanatory even absent an account of how the capacity is realized in neural hardware. (shrink)

This chapter provides an introduction to higher-order metaphysics as well as to the contributions to this volume. We discuss five topics, corresponding to the five parts of this volume, and summarize the contributions to each part. First, we motivate the usefulness of higher-order quantification in metaphysics using a number of examples, and discuss the question of how such quantifiers should be interpreted. We provide a brief introduction to the most common forms of higher-order logics used in metaphysics, and indicate a (...) number of questions which can be raised in such systems using logical vocabulary alone. Using a further example, we return to applications of higher-order logics in metaphysics. We also mention key developments in the history of higher-order logic as it pertains to metaphysics. Finally, we mention certain arguments which have been raised against the use of higher-order logic, and some ways of responding to them. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

Aggregating individuals’ consistent attitudes might produce inconsistent collective attitudes. Some groups therefore need the capacity to form attitudes that are irreducible to those of their members. Such groups, group-agent realists argue, are agents in control of their own attitude formation. In this paper, however, I show how group-agent realism overlooks the important fact that groups consist of strategically interacting agents. Only by eliminating group agency from our social explanations can we see how individuals vote strategically to gain control of their (...) groups and produce collective attitudes we cannot make sense of if we treat groups as agents. (shrink)

A common kind of explanation in cognitive neuroscience might be called functiontheoretic: with some target cognitive capacity in view, the theorist hypothesizes that the system computes a well-defined function (in the mathematical sense) and explains how computing this function constitutes (in the system’s normal environment) the exercise of the cognitive capacity. Recently, proponents of the so-called ‘new mechanist’ approach in philosophy of science have argued that a model of a cognitive capacity is explanatory only to the extent that it reveals (...) the causal structure of the mechanism underlying the capacity. If they are right, then a cognitive model that resists a transparent mapping to known neural mechanisms fails to be explanatory. I argue that a functiontheoretic characterization of a cognitive capacity can be genuinely explanatory even absent an account of how the capacity is realized in neural hardware. (shrink)

This article explores the enduring mysteries of consciousness and the afterlife, two enigmatic topics that have fascinated humanity for ages. Despite extensive scientific efforts, the existence of an afterlife remains unproven, and understanding consciousness remains a significant challenge. The research introduces innovative hypotheses through simple thought experiments with empirical evidence and robust theoretical foundations. It delves into the complexities of consciousness, its relationship with the brain, and the need for interdisciplinary approaches encompassing physics, psychology, and philosophy. Boldly contemplating the probability (...) of a continuous consciousness after death, the study argues that existing evidence strongly supports this idea. Beyond theoretical implications, it envisions practical outcomes, suggesting that insights into these mysteries could enhance human well-being and contribute to a more harmonious world. In summary, this article embarks on a quest to shed light on age-old questions about consciousness and the afterlife. Through fresh methodologies, it aims to provide new perspectives that could reshape our understanding of existence and inspire intellectuals to positive individual and societal advancements. -/- . (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Comments on Karen Neander's A Mark of the Mental.

Two of the staunchest critics of astrology presented their case in an article published in this journal that has since become a standard reference. The authors argue that the astrological experience is more likely to work by 'hidden persuaders' than by either objective or psychic criteria, yet their argument provides no evidence of this. The authors demand careful testing yet their own examples and claims against astrology are not careful. The metaanalysis claim mixes studies with widely disparate data types. The (...) parental tampering argument against Michel Gauquelin's planetary eminence findings lacks supportive evidence. The 'definitive' time twins test fails to define the criteria of resemblance. The test of predicting psychological test profiles does not discriminate between permanent personality dimensions and psychological states as astrology requires. The blind chart matching studies evaluated skills on the wrong parties where they would not be expected by either astrology or psychology. The authors fail to mention the most interesting and promising peer-reviewed astrological research studies that were available to them. Improved discourse with astrological subject matter experts is recommended. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

In the philosophy of perception, representationalism is the view that all phenomenological differences among mental states are representational differences, in other words, differences in content. In this paper I defend an alternative view which I call external sortalism, inspired by traditional adverbialism, and according to which experiences are not essentially representational. The central idea is that the external world serves as a model for sorting, conceptualizing, and reasoning surrogatively about perceptual experience. On external sortalism, contents are construed as a kind (...) of gloss on experiences themselves. We can retain what is attractive about representationalism, namely, that perceptual experiences can be evaluated for accuracy, without problematic commitment to the idea that they bear a substantive, representational relation to external objects and properties and that this relation determines the phenomenal character of experience. (shrink)

"[L]ove is not merely a contributor - one among others - to meaningful life. In its own way it may underlie all other forms of meaning....by its very nature love is the principal means by which creatures like us seek affective relations to persons, things, or ideals that have value and importance for us. I. The Look of Love.

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

In this paper I present an interpretation of Immanuel Kant’s transcendental deduction of the categories (a dangerous interpretation it turns out), based primarily on the “two-step” argument of the B deduction of the Critique of Pure Reason. I undertake to show that Kant’s distinction between the “pure forms of intuition” and “pure formal intuition” is successful in its attempt to prove that all sensible intuitions presuppose the a priori categories, in a way which is compatible, I claim, with Kant’s statements (...) (in the Aesthetic and elsewhere) that sensible intuition is prior to all concepts; and therefore that the Transcendental Aesthetic presupposes the Transcendental Analytic. Thus my Interpretation is a "conceptualist" reading of the deduction, in holding that perception, as receptivity, presupposes an underlying spontaneity of the pure understanding and categories. The categories are held to be not just compatible with all possible sensible intuitions, but through their "transcendental content" constitutive of the relation of sensible intuitions to objects - and this explains how our thought can represent objects a priori. It is one of the claims of my interpretation that the logical forms of judgment of general logic derive from the pure categories of transcendental logic, rather than vice-versa. I.e. that the logical forms through which we make empirical judgments by combining analytical concepts in inner sense in time, are originally grounded in an atemporal categorial synthesis in pure intuition (i.e. in the form of time but not the dimension of time), referring an outer intuition in general to the transcendental object of intuition (as “something in general” outside sensibility or receptivity), thereby providing the synthetic unity of the manifold which “..all analysis presupposes.” My conceptualist reading of the deduction, I claim, avoids the problems associated with other conceptualist readings, for example inconsistency with the text (“Intuitions are prior to all concepts.” etc.) and blurring of the distinction between receptivity and spontaneity. In my paper I prove that the categories can correctly be held to provide the a priori unity of intuitions, notwithstanding the fact that the latter are “prior to all concepts,” because this unity is not provided by the categories as fully-fledged concepts in the empirical subject, but as the transcendental logical form of these concepts, as a unity in the pure understanding - and the categories therefore require their empirical content or application for their objective reality as concepts. I.e. the categories, as logical functions of judgment for transcendental apperception, in the pure forms of intuition, are prior to all "concepts", correctly speaking, as well as prior to all intuitions, and provide the necessary unity of both. Likewise, at the empirical level my version of conceptualism cannot be accused of blurring the distinction between receptivity and spontaneity, or sensibility and understanding, because although the transcendental content of the categories, as a logical function of judgment in the pure forms of intuition, in transcendental apperception, is in necessary relation to sensibility (in combining the manifold in the pure or formal representation of the transcendental object) their empirical content is not. - At the empirical level the divide between spontaneity (as judgment in the empirical subject) and receptivity (as the effect of transcendental synthesis and the transcendental object on outer and inner sense) remains intact. Conceptualist readings of the deduction also have to avoid infringing Kant’s requirement that the sensible manifold originally be given prior to and independently of all acts of the understanding, or otherwise to qualify the requirement in some way - e.g. by taking a Hegelian direction, such as that taken by John McDowell.1 On my reading of the deduction the sensible manifold given indeterminately in the pure forms of space and time must be given prior to the categorial synthesis of the manifold in the pure representation of the transcendental object, i.e. in the pure 'concept' of an object in general affecting sensibility. Therefore Kant’s requirement for an undetermined manifold given prior to, and independently of, all acts of the understanding (“..the manifold to be intuited must be given prior to the synthesis of understanding, and independently of it. How this takes place, remains here undetermined” [cf.B145/146]) is not infringed. In a later section of the paper, however, I will argue that the transcendental object (of intuition) does have pure theoretical reason as one of its two interacting immanent aspects, but is distinct from pure theoretical reason in the other of its (the transcendental object of intuition's) two interacting immanent aspects, i.e. pure will, which adds a Schopenhauerian element to my interpretation (which will be argued for in a way which supports Kantian optimism over Schopenhauerian pessimism however, in regard to the freedom of the will). Another perceived inconsistency in the deduction, which my interpretation can explain, is Kant’s description (in the B deduction) of the principle of the necessary synthetic unity of apperception as analytic, while in the A deduction it is described as synthetic. I explain this as a difference in the reference of terms such as “my representations” in the two versions - a transcendental reference in the B version but an empirical and transcendental reference in the A version of the principle. I also show that the first part of the two-step B deduction can correctly be characterised by Kant as analytic and the second, concluding part, synthetic (a point of dispute amongst Kant scholars) because transcendental logic (which refers to both the analytic and synthetic aspects of the principle of apperception) “does not abstract from the pure content of knowledge.” While being a “double aspect” rather than “two world” view of transcendental Idealism (because objects of intuition are comprised of both the empirical and transcendental object, i.e. transcendental referent, of intuition, my view differs significantly from the “double aspect” interpretation of Henry Allison (which distinguishes empirical reality from the “God’s eye” view). The view of transcendental idealism resulting from my reading of the deduction, I claim, allows a full empirical realism, because empirical intuitions, as objects of cognition, are the appearance of both the transcendental subject and the transcendental object (i.e. transcendental referent ) of transcendental synthesis (both as “something in general” outside sensibility or receptivity, or rather outside sensibility as receptivity). I conclude that Kant succeeds (although only with the addition of what I have called my 'Schopenhauerian element') in his attempt to prove that we have a transcendental unity of apperception which both constitutes, and is constituted by, the relation of sensible representations to objects, and that since transcendental apperception is the a priori underlying ground of empirical apperception, the categories (as the logical functions of judgment by which transcendental apperception relates sensible representations to objects) are the a priori underlying ground of all experience, and are therefore valid synthetically a priori for all objects of experience. 1 E.g. in “On Pippin’s Postscript.” European Journal of Philosophy 15:3 pp. 395-410. (shrink)

Many of our most important goals require months or even years of effort to achieve, and some never get achieved at all. As social psychologists have lately emphasized, success in pursuing such goals requires the capacity for perseverance, or "grit." Philosophers have had little to say about grit, however, insofar as it differs from more familiar notions of willpower or continence. This leaves us ill-equipped to assess the social and moral implications of promoting grit. We propose that grit has an (...) important epistemic component, in that failures of perseverance are often caused by a significant loss of confidence that one will succeed if one continues to try. Correspondingly, successful exercises of grit often involve a kind of epistemic resilience in the face of failure, injury, rejection, and other setbacks that constitute genuine evidence that success is not forthcoming. Given this, we discuss whether and to what extent displays of grit can be epistemically as well as practically rational. We conclude that they can be (although many are not), and that the rationality of grit will depend partly on features of the context the agent normally finds herself in. In particular, grit-friendly norms of deliberation might be irrational to use in contexts of severe material scarcity or oppression. (shrink)

There is no doubt that custard apple diseases are among the important reasons that destroy the Custard Apple plant and its agricultural crops. This leads to obvious damage to these plants and they become inedible. Discovering these diseases is a good step to provide the appropriate and correct treatment. Determining the treatment with high accuracy depends on the method used to correctly diagnose the disease, expert systems can greatly help in avoiding damage to these plants. The expert system correctly diagnoses (...) Custard Apple disease to make it easier for farmers to find the right treatment based on the appropriate diagnosis. Objectives: A specialized syllable language system was established for the diagnosis of Custard Apple plant disease. (shrink)

In this article, we develop a new approach to integrating philosophical phenomenology with qualitative research. The approach uses phenomenology’s concepts, namely existentials, rather than methods such as the epoché or reductions. We here introduce the approach to both philosophers and qualitative researchers, as we believe that these studies are best conducted through interdisciplinary collaboration. In section 1, we review the debate over phenomenology’s role in qualitative research and argue that qualitative theorists have not taken full advantage of what philosophical phenomenology (...) has to offer, thus motivating the need for new approaches. In section 2, we introduce our alternative approach, which we call Phenomenologically Grounded Qualitative Research (PGQR). Drawing parallels with phenomenology’s applications in the cognitive sciences, we explain how phenomenological grounding can be used to conceptually front-load a qualitative study, establishing an explicit focus on one or more structures of human existence, or of our being in the world. In section 3, we illustrate this approach with an example of a qualitative study carried out by one of the authors: a study of the existential impact of early parental bereavement. In section 4, we clarify the kind of knowledge that phenomenologically grounded studies generate and how it may be integrated with existing approaches. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

We tend to think that philosophical progress, to the extent that it exists, is a good thing. I agree. Even so, it has some surprising unfortunate consequences for the rationality of philosophical belief.

We provide an analysis of the public's having warranted epistemic trust in science, that is, the conditions under which the public may be said to have well-placed trust in the scientists as providers of information. We distinguish between basic and enhanced epistemic trust in science and provide necessary conditions for both. We then present the controversy regarding the connection between autism and measles–mumps–rubella vaccination as a case study to illustrate our analysis. The realization of warranted epistemic public trust in science (...) requires various societal conditions, which we briefly introduce in the concluding section. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

The objective of the paper is to implement and validate diagnosis in the medical field via refined neutrosophic fuzzy logic (RNFL). As such, we have proposed a Max-Min composition (MMC) method in RNFL. This method deals with the diagnosis under certain constraints like uncertainty and indeterminacy. Further, we have considered the diagnosis problems to validate the sensitivity analysis of the novel multi attribute decision-making technique. Finally, we gave the graphical representations and compared the obtained results with other existing measures in (...) refined neutrosophic fuzzy sets. (shrink)

Introduction: representationalismMost theorists of cognition endorse some version of representationalism, which I will understand as the view that the human mind is an information-using system, and that human cognitive capacities are representational capacities. Of course, notions such as ‘representation’ and ‘information-using’ are terms of art that require explication. As a first pass, representations are “mediating states of an intelligent system that carry information” (Markman and Dietrich 2001, p. 471). They have two important features: (1) they are physically realized, and so (...) have causal powers; (2) they are intentional, in other words, they have meaning or representational content. This presumes a distinction between a representational vehicle—a physical state or structure that has causal powers and is responsible for producing behavior—and its content. Consider the following characterization of a device that computes the addition functionReaders will recognize the similarity t. (shrink)

To reconcile true claims of de re necessity with the supposedly contingent existence of the concrete objects those claims are typically about, Kripkean essentialists invoke weak necessity. The claim that a is necessarily F is held to be equivalent to the claim that necessarily, if a exists then a is F. This strategy faces a barrage of serious objections a proper subset of which shows that the strategy fails to achieve its intended purpose. Relief can be provided via recourse to (...) a markedly non-Kripkean version of essentialism.1. (shrink)

Philosophers often find themselves in disagreement with contemporary philosophers they know full well to be their epistemic superiors on the topics relevant to the disagreement. This looks epistemically irresponsible. I offer a detailed investigation of this problem of the reflective epistemic renegade. I argue that although in some cases the renegade is not epistemically blameworthy, and the renegade situation is significantly less common than most would think, in a troublesome number of cases in which the situation arises the renegade is (...) blameworthy in her disagreement with recognized epistemic superiors. I also offer some thoughts on what it would mean for philosophical practice for us to refrain from being renegades. Finally, I show how a new kind of radical skepticism emerges from modest theses regarding the renegade. (shrink)

Ateistler, kötülük probleminin Tanrı’nın varlığı aleyhine en güçlü argüman olduğu konusunda hâlâ ısrarcılar. Felsefe tarihine baktığımızda da Epikuros’tan Hume’a ve yakın dönemde Mackie’ye kadar uzanan bir yelpazede çeşitli düşünürler tarafından bu konuda birçok eleştirinin dile getirildiğini görmek mümkün. Plantinga bu çalışmasında felsefe tarihinin en köklü sorunlarından biri olan ‘Tanrı’nın varlığı sorusu’nu cevaplamaya çalışmakla kalmayıp felsefi bir yöntem ve soruşturmanın nasıl olması gerektiği konusunda muhteşem bir örnek de sunmaktadır. Plantinga, bu kitabıyla bizi, felsefe tarihinin en temel ilkelerinden birini hatırlamaya çağırıyor: var (...) olanın ardındakini anlamaya çalışmak. (shrink)

Here, I discuss how natural biological evolution might have selected human origin and the psychology of the better mind-brain. However, all humans are closely related; why do we make crimes, war, hate, and jealousy their primary reasons and overcoming methodologies? How can they gain their best happiness? What kind of philosophy apply to annalize this big question and convince humankind to evolve their mind? How we could achieve our optimum potential happiness by developing hidden intelligence to make the world a (...) happier place to live in. (shrink)

This discussion of Sergio Tenenbaum’s excellent book, Rational Powers in Action, focuses on two noteworthy aspects of the big picture. First, questions are raised about Tenenbaum’s methodology of giving primacy to cases in which the agent has all the requisite background knowledge, including knowledge of a means that will be sufficient for achieving her end, and no significant false beliefs. Second, the implications of Tenenbaum’s views concerning the rational constraints on revising our ends are examined.

How does consciousness vary across the animal kingdom? Are some animals ‘more conscious’ than others? This article presents a multidimensional framework for understanding interspecies variation in states of consciousness. The framework distinguishes five key dimensions of variation: perceptual richness, evaluative richness, integration at a time, integration across time, and self-consciousness. For each dimension, existing experiments that bear on it are reviewed and future experiments are suggested. By assessing a given species against each dimension, we can construct a consciousness profile for (...) that species. On this framework, there is no single scale along which species can be ranked as more or less conscious. Rather, each species has its own distinctive consciousness profile. (shrink)

Various philosophers authors have argued—on the basis of powerful examples—that we can have compelling moral or practical reasons to believe, even when the evidence suggests otherwise. This paper explores an alternative story, which still aims to respect widely shared intuitions about the motivating examples. Specifically, the paper proposes that what is at stake in these cases is not belief, but rather acceptance—an attitude classically characterized as taking a proposition as a premise in practical deliberation and action. I suggest that acceptance’s (...) theoretical usefulness in the ethics of belief has been hidden by its psychological obscurity. I thus aim to develop an empirically adequate and mechanistically specific psychological profile of acceptance. I characterize acceptance as centrally involving a cognitive gating function, in which we prevent a target belief state from having its characteristic downstream effects on reasoning, cognition, and action, and restructure those downstream processes. I then argue that there is substantial empirical support for the existence of the cognitive mechanisms needed to instantiate this view, coming from the science of emotion regulation. I argue that acceptance involves deploying the same mechanisms used in emotional response modulation to belief states: acceptance is doxastic response modulation. I then propose that having a better understanding of the psychological profile of acceptance leaves us better positioned to appreciate its potential usefulness for making progress on various puzzles within the ethics of belief. (shrink)

Can groups really be agents or is group agency just a fiction? Christian List and Philip Pettit argue influentially for group-agent realism by showing how certain groups form and act on attitudes in ways they take to be unexplainable at the level of the individual agents constituting them. Group agency is therefore considered not a fiction or a metaphor but a reality we must account for in explanations of certain social phenomena. In this paper, I challenge this defence of group-agent (...) realism by showing how it is undermined by individual-level analysis of how individuals interact within groups. While group agency can be a useful fiction, real agents are at the individual level, not the collective level. (shrink)

Among the cognitive capacities of evolved creatures is the capacity to represent. Theories in cognitive neuroscience typically explain our manifest representational capacities by positing internal representations, but there is little agreement about how these representations function, especially with the relatively recent proliferation of connectionist, dynamical, embodied, and enactive approaches to cognition. In this talk I sketch an account of the nature and function of representation in cognitive neuroscience that couples a realist construal of representational vehicles with a pragmatic account of (...) mental content. I call the resulting package a deflationary account of mental representation and I argue that it avoids the problems that afflict competing accounts. (shrink)

The study aimed to identify the strategic sensitivity and its impact on enhancing the creative behavior of Palestinian NGOs in Gaza Strip, and the study used the descriptive analytical approach and the questionnaire as a main tool for collecting data from employees of associations working in Gaza Strip governorates, and the cluster sample method was used and the sample size reached (343) individuals (298) questionnaires were retrieved, and the following results were reached: The relative weight of strategic sensitivity was 79.22 (...) (%), and the relative weight of creative behavior was 78.99 (%), a statistically significant relationship between all strategic sensitivity and creative behavior, and the presence of a sensitivity effect The strategy’s strategy on creative behavior, there are statistically significant differences in the scale dimensions attributable to the gender variable and the differences were in favor of females, there are no statistically significant differences between the averages of strategic sensitivity due to the age variable, and the educational qualification, and there were no statistically significant differences in creative behavior according to The gender variable, age, educational qualification, specialization, and the study presented a set of recommendations, the most important of which are: the need for civil organizations in Gaza Strip to seek funding from external countries in order to provide self-income for associations to face crises and give them independence Mechanism in order to keep them to carry out their role in society, the need to follow up the strategic plan of civil organizations using e-mails as they pave the way to reach excellence and creativity in the field of work. (shrink)

Gökhan Murteza, “Ahlak, İktisat ve Bilim: Adam Smith Felsefesine Giriş” isimli eserinde genellikle İktisat disiplininin birçok farklı konusunu felsefi açıdan tartışmaya açmıştır. Murteza’nın bu eseri, devleti ve toplumu ilgilendiren bu araştırma alanının, A. Smith ile birlikte bir bilim dalı olarak görülmeye başlanmasının sonucunda, gerçekten ahlaki olanı içerip içermediği problemi üzerinde durmaktadır.

Shame is most frequently defined as the emotion we feel when we fail to live up to standards, norms, or ideals. I argue that this definition is flawed because it cannot explain some of the most paradigmatic features of shame. Agents often respond to shame with violence, but if shame is the painful feeling of failing to live up to an ideal, this response is unintelligible. I offer a new account of shame that can explain the link between shame and (...) violence. On my view, shame arises out of a tension between our identity and our self-conception: those things about which we feel shame are part of our identities, but they are not part of our self-conception. I conclude by arguing that this account of shame is a valuable moral emotion. (shrink)

A review of Personhood, Ethics, and Animal Cognition: Situating Animals in Hare’s Two-Level Utilitarianism, by Gary E. Varner. New York, NY: Oxford University Press, 2012. Pp. xv + 336. H/b £40.23. and The Philosophy of Animal Minds, edited by Robert W. Lurz. New York, NY: Cambridge University Press, 2009. Pp. 320. P/b £20.21.

This is a short essay that presents what I take to be the main questions regarding the epistemology of disagreement.

Whether Albert Camus’s “existentialist” thought expresses an “ethics” is a subject of disagreement among commentators. Yet, there can be no reading of Camus’s philosophical and literary works without recognizing that he was engaged in the post-WW2 period with two basic questions: How must we think? What must we do? If his thought presents us with an ethics, even if not systematic, it seems to be present in his ideas of “remaking” both man and world that are central to his The (...) Myth of Sisyphus and The Rebel. Curiously, however, this apparent recommendation is ambiguous for the fact that while Camus proposes as much he does so “comme si,” i.e., form a perspective of “as if.” A clarification of this qualification is presented here in the light of the fact that Camus rejects any nihilist project that countenances either suicide or murder. Thereby one may argue that Camus indeed has an ethics that remains pertinent to today. (shrink)

I examine the epistemic import of collaborative research in science. I develop and defend a functional explanation for its growing importance. Collaborative research is becoming more popular in the natural sciences, and to a lesser degree in the social sciences, because contemporary research in these fields frequently requires access to abundant resources, for which there is great competition. Scientists involved in collaborative research have been very successful in accessing these resources, which has in turn enabled them to realize the epistemic (...) goals of science more effectively than other scientists, thus creating a research environment in which collaboration is now the norm. (shrink)

Quantum computing is of high interest because it promises to perform at least some kinds of computations much faster than classical computers. Arute et al. 2019 (informally, “the Google Quantum Team”) report the results of experiments that purport to demonstrate “quantum supremacy” – the claim that the performance of some quantum computers is better than that of classical computers on some problems. Do these results close the debate over quantum supremacy? We argue that they do not. In the following, we (...) provide an overview of the Google Quantum Team’s experiments, then identify some open questions in the quest to demonstrate quantum supremacy. (shrink)